Het is allemaal de schuld van Paolo Coelho. Met zijn boek 'De Alchemist' haalt hij je oude dromen naar boven, die je tegen de tijd dat je het boek uit hebt, nog wilt gaan najagen ook. Geen aanrader kortom.
Ik heb het nu in m'n hoofd gehaald me in het avontuur te storten en naar Cádiz in Zuid-Spanje te verhuizen. Heb stoer 'en Nederland ziet me voorlopig niet terug' geroepen, ga naar een voor mij volstrekt onbekende stad waar ik niemand ken, met een andere cultuur, een andere taal, een andere levenswijze, zonder mijn vrienden, zonder familie, zonder werk of huis. Ik heb mijn fiets bij me, en wat er zoal in de tassen past. Vanaf nu zal volgens Coelho het hele universum gaan samenspannen om me te helpen bij het verwezenlijken van m´n droom.
Dat belooft wat.

Voel me giechelig en opgetogen, euforisch als na de middelbare school zo’n 18 jaar geleden: vanaf nu kan alles! Alles ligt open! Springt, en gij zult bodem vinden! Dan weer ooomijngodditwordtvasteenheeleenzaamavontuurkanikdat welaanzoveelonzekerheidinmneentjehoedenkikdaarin hemelsnaameentweedekarrièretebeginnenikspreekdetaal
maarhalfenkaneigenlijkniksbehalvenbeetjetoneelspelen      enalsikmnhuisjeinamsterdamnoukwijtraakdankaniknooit
meerterugofheelmoeilijkwantdankommikweeronderaan
delijst, vlagen van paniek die ik de kop in probeer te drukken met polder-zen. Adem-in... adem-uit... eerst de ene stap en dan zal de volgende stap zich vanzelf openbaren…

In de uitlopers van de Spaanse Pyreneeën maak ik een tussenstop, om samen met cameraman/regisseur Mark een filmcursus te geven. Als decor hebben we beschikking over een Romaanse kapel en pastorie, verbonden door een groot terras geplaveid met oude tegels waartussen het onkruid omhoogschiet. Beneden aan de heuvel ligt de ruïne van een middeleeuws kasteel en we zijn omringd door overweldigend veel stilte en groen. Met zeven cursisten gaan we in twee weken tijd een filmpje maken; mijn taak is het acteergedeelte in goede banen leiden. Merkwaardig. Dit zal dan voorlopig het laatste zijn wat ik met mijn vak doe, hiermee sluit ik vijftien jaar hartstocht, ziel en zaligheid af. Alles wat ik tot nu toe heb opgebouwd gaat hierna hup! de koelkast in.
Maar ja! Ik kan me niet voorstellen dat ik in dit ene leven alleen maar in Nederland zal wonen. En 'alleen maar' toneel zal spelen, les zal geven. Tunnelangst. Dan heb ik het idee dat ik nu al weet waar ik straks uitkom. Alsof je door de Hollandse polder naar een Fries dorp fietst dat je allang hebt zien liggen. Nee, het moet nog een verrassing blijven, kijken of het lukt in Spanje een nieuw bestaan in elkaar te knutselen, kijken hoe ver ik kom.
 
Over het terras komt zowaar het universum al aangestapt zeg! in de vorm van cursist Wies. Wies blijkt precies hetzelfde gedaan te hebben als ik en ze leeft nog. Haar voornemen was een jaartje Barcelona, dat liep al snel uit de hand en na zeven jaar zat ze er nog. ‘De beste beslissing van mijn leven!’ Vier maanden heb je nodig om er íets over te kunnen zeggen, volgens Wies. Die vier maanden zijn alleen, soms eenzaam, soms gewoon Niet Leuk en vragen veel van je. Daarna weet je: aha, oké, dit is het dus ongeveer en heb je een pootje aan de grond. En na een jaar begin je je thuis te voelen. Verder zegt ze dat je in Spanje in een Vrouw verandert, vaste contracten niet bestaan en de leukste Spaanse mannen op tai-chi zitten.
Dat zijn nog eens tips waar je wat aan hebt.

Alsof dit nog niet genoeg is, duikt ook Floor op. Een imposante, stralende vrouw.
Ze is veertig en ‘had eigenlijk al vier maanden dood moeten zijn’. Ze heeft longkanker. Elke dag beschouwt ze als een groot kado, er gaat geen uur voorbij zonder dat ze zich volledig bewust is van de eindigheid van haar leven en al haar keuzes zijn op dat besef gebaseerd. Geen tijd voor onzin of trivialiteiten, alles speelt zich op het scherp van de snede af. Tegen mij zegt ze: 'Maar natuurlijk ga je dat doen. Beter kan niet! Wat heb je te verliezen? Voor je het weet ben je dood net als ik en dan kan het niet meer.' Haar levenslust werkt aanstekelijk. Wat een geschenk is zij, op de valreep.

Ik had het niet beter kunnen treffen, wederom heeft die verdomde Paolo Coelho gelijk. Dit lijkt gewoon geënsceneerd te zijn.

Na twee weken hard werken in de Spaanse Pyreneeën sluiten we de filmcursus af met een feest in de Romaanse kapel. Dansendansendansen, de benen uit het lijf. Vandaag de laatste inspannende scènes opgenomen, de montage wordt in Nederland gemaakt en er is een datum geprikt voor depremière. Daar zal ik dan niet bij zijn, maar er is mij verzekerd dat er een kopie naar mijn toekomstige adres wordt gestuurd. We gaan vooralsnog uit van een kartonnen doos in een park in Cádiz. Mijn werk in het theater is hiermee voorlopig afgerond, een ander avontuur gaat beginnen! Mark de cameraman neemt me mee naar buiten. Een vraagje. Of ik zijn auto misschien naar Cádiz zou willen rijden, om hem vandaaruit te kunnen verschepen naar Gran Canaria waar hij een huisje heeft. Ik kijk hem aan en weet niet wat ik hoor. Krijg ik hier een auto cadeau?! Had me al ingesteld op een ietwat gecompliceerd begin: mijn mountainbike is verre van vouwfiets en alles wat niet onder de banken past mag de Spaanse trein niet in. Je moet het geluk hebben dat er een goederenwagon meegaat, wat niet elke dag het geval is. Of er dan nog een slaapplaats te vinden zou zijn in overvol Barcelona was de volgende vraag, ik had me al neergelegd bij minstens een nacht in de stationshal, zwaaiend met mijn fietspomp om dieven en junks af te weren. Niets van dat al! Een Opel Kadett met wel 5 versnellingen, een grote achterbak waar mijn fiets en -tassen inpassen wordt mij nu zomaar in de schoot geworpen… Ik besluit gelovig te worden. Richt mijn blik naar de miljoenen sterren en bedank het universum. Deal! We keren terug naar het feest, dat zal duren tot de laatste ster verdwenen is.

De volgende dag nemen we afscheid van Floor. Iedereen pinkt een traan weg: zij weet zeker dat ze nooit meer terug zal keren naar dit landgoed, deze glooiende heuvels, de pastorie. Ze zal de hond nooit meer zien, misschien zal ze zelfs het eindresultaat van de film niet halen en toch heeft ze meegedaan. Hoe moet het voor haar zijn een dag met haar vrienden door te brengen, wetende dat het voor het laatst kan zijn? Het lijkt me een onmogelijke opgave. 'Afscheid nemen is een paradox,' zegt ze, 'juist doordat ik weet dat door mijn ziekte alles elke keer opnieuw voor het laatst is, heeft elke ontmoeting, elke gebeurtenis zo´n glans en intensiteit dat ik me bij het afscheidnemen deste meer verbonden voel.' Ik ben uitgeput, totaal óp ineens als ze wegrijdt. Handje uit het raam. Daar gaat ze, de dappere. Ik zal haar nooit meer zien.

Een dag later hobbel ik zelf wat onwennig de heuvel af. Ik heb net een half jaar mijn rijbewijs, ben nog nooit in het bezit geweest van een voertuig met meer dan twee wielen. Mijn reis alleen is nu echt begonnen! Groen oker steenrood, richtingaanwijzer stuur muziek, ik heb alle tijd om daar te komen waar ik heen moet, heb geen werk, geen huis en niemand die op me wacht. Het voordeel van een auto boven een fiets: je kunt zo hard als je wilt je vreugde uitschreeuwen zonder dat iemand het merkt. Ik barst. Zo'n 1335 kilometer scheiden mij nog van het onbekende Cádiz. Ik heb de stad gekozen die het dichtst bij Vejer de la Frontera ligt, een klein dorpje waar ik een paar keer een cursus Spaans heb gevolgd. Als dit nou een heel eenzaam en verdrietig avontuur dreigt te worden, ken ik daar in ieder geval een elektricien en een boer: Manolo en Juan. Ik ben water vergeten mee te nemen, tak af naar een dorpje. Als ik de auto neerzet hoor ik een vreemde brom. Hoe kan dat nou als ik de sleutel in mijn hand heb? Ik check of alle lichten uitzijn. En alle deuren dicht. Het olie-peil. Koelvloeistof. Niets. Ik heb hier toch ook geen ervaring in! De mannen in de bar draaien traag als koeien in de stal hun hoofden naar me toe en staren me aan.
In mijn beste Spaans leg ik het geval uit, schaamrood op mijn kaken. Dat zal nog verhevigen als na een kwartier uit een van de fietstassen mijn snorrende elektrische tandenborstel wordt gevist. Vrouwen en auto´s… Als ik vandaag voorbij Lleida kom vind ik het prima voor de eerste dag, die 230 kilometer.